Na het opruimen van de kamer en alle spullen in de auto in te laden, was het eindelijk zo ver. We legden Emma in de maxi-cosi en dachten: hier gaan we dan!
Helaas, Emma was hier nog niet meteen klaar voor en liet onze horen hoeveel longcapaciteit ze had. Ze wilde het ondertussen vertrouwde nestje van AZ Delta niet omruilen voor iets anders. Het voelde zo goed, de zorgen, de warmte, de omgeving, mama die altijd aanwezig was… . Verstaanbaar, natuurlijk… maar we konden natuurlijk niet blijven. Na wat huilbuien zei de vader des huizes:”Ok, we gaan toch moeten vertrekken, desnoods met geluid dan maar”.
Blijkbaar voelde Emma de vasberadenheid van haar vader en gaf ze hem toch een blijk van vertrouwen. De waterlanders verdwenen, het geween maakte plaats voor een rust en Emma toonde zich ook vastberaden. Alsof ze wilde zeggen: “let’s to this!”, liet ze plots haar ogen de kost geven voor alle nieuwe prikkels die ze mocht ontvangen: de lift, het rollercoaster gevoel van de maxi-cosi die gedragen werd, de lichten van de gang, de schuifdeuren en tot slot de binnenkant van de auto die haar naar haar thuis zou brengen.
